کد مطلب:50533 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

باتوجه به آيه 43 سوره توبه، عصمت پيامبر اسلام را چگونه توجيه مي نماييد؟

براي روشن شدن اين مسأله بايد چند نكته را به دقت مورد بررسي قرار داد: 1- عصمت و حدود آن: عصمت به معناي پيراسته بودن از خطا و گناه و نسيان است. البته عصمت داراي مراتبي است و اولين مرتبه آن كه همه انبيا بايد دارا باشند در چهار بعد است: الف) عصمت در اخذ وحي (يعني آن را همان گونه كه هست دريافت داشتن)، ب ) عصمت در حفظ وحي (آن را فراموش نكردن)، ج ) عصمت در تبليغ وحي (وحي را همان گونه كه هست ابلاغ كردن و چيزي كم و زياد نكردن)، د ) عصمت عمل و اجراي مفاد وحي. اين چهار مرحله مربوط به وحي رسالي است و شامل مسائل خارج از آن مانند ترك اولي نمي شود. البته در مراتب بالاتر عصمت كه در مورد پيامبراكرم(ص) و اهل بيت(ع) است ترك اولي نيز راه ندارد. 2- اوامر و نواهي الهي دو قسمند: الف) مولوي يا قانوني ب) ارشادي. قسم اول تكليف آور است و خداوند جدا خواستار انجام آن مي باشد و براي انجامش پاداش و در مقابل ترك آن عذاب قرار داده است. ولي قسم دوم در حقيقت تكليفي از ناحيه پروردگار نيست. بلكه خداوند بدان وسيله آدمي را به حكم عقل يا واقعيتي تكويني كه نتيجه آن عمل است ارشاد مي نمايد مانند طبيبي كه به مريض دستور مي دهد فلان غذا را نخور. اين دستور يك تكليف قانوني نيست كه اگر خلاف كند او را به مجازات رسانند. بلكه به اين معناست كه تخلف از آن با بهبودي او ناسازگار است. 3- توبه به حسب حال انسان ها متفاوت است و همه انبيا و اوليا پيوسته دردرگاه الهي بر توبه و استغفار مشغول بوده اند. زيرا الف) توبه و انابه فرد از بهترين شيوه هاي تواضع دربرابر پروردگار است. ب) اولياي خدا حتي كارهاي نيكشان را در مقابل جلالت و عظمت پروردگار صفر و ناچيز و مايه شرمندگي مي دانستند و توبه مي نمودند. ج) توبه مردم عادي از گناه است ولي اوليا و اوصيا از اين كه ذره اي از خدا غافل شوند توبه مي نمودند.